W ostatnim czasie w związku z nasilającą się falą ataków hakerskich na Banki poszerzyliśmy swoją działalność także o pomoc konsumentom, którzy stali się ofiarami przestępstwa zwanego powszechnie fraudem bankowym. Utracone pieniądze, można odzyskać.
Nasze dotychczasowe doświadczenie wskazuje, że Banki częstokroć starają się uwolnić od odpowiedzialności za pieniądze pozostające własnością posiadaczy rachunków bankowych.
W tym kontekście warto przypomnieć wydawałoby się oczywistą kwestię, na którą uwagę zwrócił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14 kwietnia 2003 r., w sprawie o sygn. akt I CKN 308/61 wskazując, że „zapewnienie bezpieczeństwa depozytów jest jednym z najistotniejszych obowiązków banku, a sposób jego wykonywania jest najbardziej wymierną podstawą oceny jego wiarygodności, w związku z czym wszelkie próby interpretacji przez banki postanowień zawartych w stosowanych przez nie wzorcach umownych, zmierzające do zaniżania standardów bezpieczeństwa powierzonych bankowi środków pieniężnych, powinny być oceniane jako zachowania sprzeczne z dobrymi obyczajami i celem umowy rachunku bankowego”.
Obowiązek powyższy znajduje swoją emanację w przepisach ustawy Prawo Bankowe (Dz.U. nr 72 z 2002 r., poz. 665 z późn. zmianami) oraz ustawy o usługach płatniczych (Dz.U. nr 199 z 2001 r., poz. 1175).
Podkreślenia wymaga fakt, że art. 50 ust. 2 ustawy Prawo Bankowe stanowi, że Bank jest zobowiązany do dołożenia szczególnej staranności w zakresie zapewnienia bezpieczeństwa przechowywania środków pieniężnych. Art. 43 ust. 1 ustawy o usługach płatniczych dodatkowo determinuje zobowiązanie banku obligując do zapewnienia, że indywidualne zabezpieczenie instrumentu płatniczego nie są dostępne dla osób innych niż użytkownik uprawniony do korzystania z tego instrumentu.
Powyższe normy prawne determinują odpowiedzialność Banku za środki swoich klientów w przypadku dokonania ataku hakerskiego skutkującego uzyskaniem dostępu do danych posiadacza rachunku i dokonania nieautoryzowanych operacji na rachunku bankowym.
Jeżeli Bank próbuje uniknąć odpowiedzialności i odmawia przywrócenia stanu rachunku do jego wartości przed dokonaniem nieautoryzowanych operacji to posiadaczowi rachunku przysługuje roszczenia, którego podstawę prawną stanowi art. 46 ust. 1 ustawy o usługach płatniczych, zgodnie z treścią którego w przypadku wystąpienia nieautoryzowanej transakcji płatniczej dostawca płatnika jest zobowiązany niezwłocznie dokonać na jego rzecz zwrotu kwoty nieautoryzowanej transakcji płatniczej albo w sytuacji gdy płatnik korzysta z rachunku płatniczego, przywrócić obciążony rachunek płatniczy do stanu, jaki istniałby, gdyby nie miała miejsca nieautoryzowana transakcja płatnicza.
Powołana ustawa definiuje w art. 40 ust. 1 transakcję autoryzowaną jako taką, na którą płatnik wyraził zgodę w sposób przewidziany w umowie pomiędzy płatnikiem a jego dostawcą.
Podkreślenia wymaga jednakże fakt, że Ustawa o usługach płatniczych w art. 46 ust. 3 przewiduje możliwość wyłączenia odpowiedzialności dostawcy usług jedynie w wypadku, gdy płatnik doprowadził do dokonania nieautoryzowanych transakcji płatniczych umyślnie albo w wyniku umyślnego lub będącego wynikiem rażącego niedbalstwa naruszenia co najmniej jednego z obowiązków nałożonego nań na mocy art. 42 ww. ustawy.